Wie is Ronald D. Davis?

De Davis®-methode is in de jaren 80 van de vorige eeuw ontwikkeld door de Amerikaan Ron Davis. Hij is in 1942 geboren. In het werkboek voor Davis Dyslexie Counseling schrijft Ronald D. Davis over zijn leven het volgende:

Toen ik een kind was, kreeg mijn moeder te horen dat ik een ‘Kannerbaby’ was. De naam van dr. Leo Kanner was synoniem met het woord ‘autisme’ in de VS. De eerste negen jaar van mijn leven ging alles aan mij voorbij. Ik was me niet eens bewust dat ik leefde.

Gedurende een deel van de eerste elf jaar van mijn leven moest ik naar school. Ik zat de meeste tijd achter in het klaslokaal in een hoek, met mijn gezicht naar de muur. Op twaalfjarige leeftijd had ik nog steeds niets geleerd op school, zelfs niet het alfabet. Mijn moeder probeerde mij elke dag het alfabetliedje te leren. Het lukte mij niet om het liedje verder te zingen dan de eerste paar letters.

Mijn broers waren normaal. Zij mochten dingen hebben of dingen doen die voor mij verboden waren. Zij kregen zakmessen en polshorloges. Op een nacht kreeg ik het zakmes van mijn oudste broer te pakken en heb daarmee bijna een vinger afgesneden. Maar ik wilde nog steeds een zakmes.

Teruggetrokken in mijn eigen autistische wereldje ontdekte ik dat ik door de aarde uit de achtertuin te mengen met water een soort kleiachtige massa kon maken. Van deze substantie kon ik maken wat ik wilde. De met water aangelengde aarde uit onze achtertuin was een gummi-achtige rode klei. Als je hem helemaal liet opdrogen hield het zijn vorm een lange tijd vast.

Ik heb geen idee hoeveel zakmessen ik gemaakt heb van de rode aarde en water. In mijn broekzak verkruimelden ze elke keer binnen ongeveer een week tot kleine rode stukjes. Maar ik had een zakmes.

In het jaar dat ik twaalf werd kreeg ik het label ‘permanent geestelijk gehandicapt’. Voor mij betekende het dat ik niet meer in de hoek hoefde te zitten, ik mocht me omdraaien en zag nu wat alle anderen in het klaslokaal ook zagen.

Tegen een van de muren, net onder het plafond, hing een spandoek met de letters van het alfabet. Ik weet niet waarom ik de letters begon na te maken met de rode klei. Het duurde een tijdje, maar uiteindelijk heb ik ze allemaal gemaakt. Daarna lukte het me ze allemaal in de juiste volgorde te leggen met elk in zijn juiste stand. Toen heb ik mijn broers gevraagd wat het waren. Ik wees naar een letter en vroeg; wat is wat? Mijn broer zei: ‘Z’. Dan wees ik een andere letter aan en vroeg wat is wat?

Mijn broer zei; ‘N’. Ik ging ermee spelen door de Z te draaien en over de N te leggen en te zeggen ‘N’. Dan draaide ik hem terug en zei: ‘Z’. Uren speelde ik met de kleiletters en hun namen. Zo heb ik uiteindelijk alle namen van de letters geleerd.

Later, als iemand mij vroeg het alfabet op te zeggen, benoemde ik de namen van alle letters door elkaar. Niemand had in de gaten of ik ze allemaal wel zei. Dat was nog steeds niet goed genoeg. De mensen wilde dat ik ze ook in de juiste volgorde opsomde. Daarom heb ik de volgorde geleerd, beginnend bij de Z. Het zou nog meer dan twintig jaar duren voor ik geleerd had het alfabet van voor naar achter op te zeggen.

Toen ik twaalf jaar oud was kreeg mijn moeder te horen dat ik de intelligentie had van een chimpansee. Op mijn zestiende is mijn intelligentie getest. Ik scoorde 137 punten bij de IQ-test. Ze zeiden: ‘o, mijn hemel! Hij heeft een IQ! Laten we hem leren praten en leren lezen.’ De spraak therapie werkte: ik leerde praten. De leestraining werkte niet.

Toen ik achttien was, is mij verteld dat ik nooit als een normaal mens zou kunnen leren lezen, schrijven en spellen. Ze zeiden dat de dokters bij mijn geboorte instrumenten hadden gebruikt die in mijn hoofd hadden geknepen en mijn hersenen hadden beschadigd. Toen ik leerde spreken, werden woorden een deel van mijn wereld. Als ik een kleimodel van een begrip maakte dan kleide ik het woord erbij. Op de leeftijd van 17 tot en met 27 creëerde ik meer dan duizend ideeën en woorden in kleimodellen. Tegen de tijd dat ik 27 was, was mijn IQ gestegen tot 169.

Toen ik een methode begon te ontwikkelen voor dyslectici, lag het voor de hand om het werken met klein als uitgangspunt te nemen. De meeste dyslectici genoten echt van het kleien en leerden de klei gebruiken op dezelfde manier als ik had gedaan.

Ik geloof dat er in potentie een genie in ons allemaal schuilt, in wat voor vorm dan ook. Als we maar een basis hebben vanwaaruit we kunnen denken en als we een doel hebben dat we willen bereiken.

Op latere leeftijd heeft Ronald D. Davis boeken geschreven over zijn werk en heeft hij vele talentvolle mensen geholpen.

De Davis-methode wordt inmiddels verspreid over heel de wereld, in meer dan 40 landen aangeboden.

Over deze methode zijn een aantal boeken geschreven te weten:
De gave van Dyslexie
De gave van leren
Autisme en de kiem tot verandering

Bij interesse in een counseling zijn deze boeken bij Zinnig Leren te leen zodat u zelf meer kunt lezen over het Davis programma

Hieronder kun je kijken naar een filmpje van Ron Davis zelf. Hij vertelt over zijn autistische ervaring en zijn reis door het leven.